پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم

به رسم خدا 

به اذن خدا 

به تنهایی اش و به مهربانی و بخشایندگی اش ک شامل حال تمام موجودات می شود. 

تنهایی که به سراغت می آید .... دور و برت که خلوت می شود... 

پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...

دل تنگی خوشه انگور سیاه است ...

                                          لگد کوبش کن...

                                                    بگذار ساعتی در ظرف سربسته بماند...

                                                             

             مستت می کند اندووووووه...............

پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...

یا الهی و الهنا

یا مدبر الیل و النهار یا مقلب القلوب و الابصار

دلم نیازمند قلب شدن است و نیازمند دستان تو چه کنم انسانم

و وای از از من از این موجود دوپا... امان از این بشر خاکی

نه آنقدر خوبم که کمکم کنی و نه آنقدر بدم که رهایم کنی ...میان این دو گمم....هم خودم را آزار می دهم و هم تو را

 

پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...

روزی دیگر آغاز شد...

هنوز نقشی بر امروز نرفته است

و

تو .... من.... ما.....

نقاش منتخب خداوندیم

این ما و این اعتماد خالق به ما.....

امروز هدیه خدا به ماست

و امروزی که پس از ساعاتی به دیروز مبدل خواهد شد

هدیه ما به خدا

راستی هدیه تو به خدایت چیست؟؟؟؟؟؟؟

پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...

 

با سپاس از پروردگاری که اشکِ بر دُردانه اش را آبرویمان قرار داده است.

نگران رفتن مباش!

رفتنی در کار نیست؛

یکدیگر را نمی شناختند، خدا ...آشنایشان کرده بود.... حالا شده بودند حریمِ حرمِ هم و محرم دل یکدیگر

پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...

منتظرش بودم، قرار بود بیاید دنبالم... مسیر نگاهم پارچه های مشکی را نشانه رفته بود که دل شهر و اهالیش را مشکی کرده بودند.... تا آمدنش دفتر افکارم را ورق می زدم.... کم کم باران پاییز بیشتر خود نمایی می کرد و تا خدا نقطه چینی.....و پیر مردی که از کوچه رد می شد... چترش را بالای سرش گرفت و غرولند کنان گفت: بعد از هزار و چهارصد سال، سیاه پوشی و اشک و ناله چه فایده ای دارد؟؟؟

پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...

عجب هیبتی دارد شب و ستاره هایش، به آسمان می نگرم و به وسعت انسان... همراه با من بیدارند، صدایشان را می شنوم... حیواناتی که از شب نیرو می گیرند فعالند و حتما مشغول راز و نیاز .

من تمام لحظات و جای جای این دنیا و زمین را دوست دارم، زیرا جایی از آن نیست که به سر انگشت آفرینش تو موجود نشده باشد. خدایا به راستی اگر پناهِ تو نبود، جز سرگردانی چه بود؟

اما در پسِ لحظه هایی که می گذرند سرگردانی است که موج می زند و ناخن به رخم می کشد .

پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...

الله اکبر، الله اکبر، الله اکبر... مادر است ، مثل همیشه تسبیح به دست... ذکر می گوید و چه شیرین، نام خداوند را بر لبانش می آورد...آرام و با وقار و هر دانه ای که به ناز انگشتانش متبرک می شود به روی دانه دیگر می افتد و صدا می دهد، تَق...تق...تق و تو انگار کن هر صدایی مثل سنگی است بر دریای دلم که موجی ایجاد می کند و دلم را می لرزاند  در نام مادر که سیر می کنم، آب به آب که نه هوا به هوا هم که نه دل به دل می شوم..و چه تقوایی دارد مادر... پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...ادامه مطلب

مشغولخواندن کتاب بودم و از بوی اسپند هیئت اکنده.... ناخودآگاه یاد آقا سید افتادم،آخر بوی اسپند را دوست دارد. می خواندم که حضرت صادق (علیه السلام) می فرمایند: هرگاه کسی را دوست داشتی او را از دوستی خودآگاه کن" اذا احببت رجلاً فأخبره". پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...ادامه مطلب

لب حوض آب حیاط خانه نشسته بودم .... در میانه حوض فواره ای خودنمایی می کند....فواره ای که در اوج سر به زیر خم می کند و این یعنی بهترین هم که باشی لاجرم به مبدأ خود باز میگردی.

ماهی های قرمز و کوچکی که پر از شور و هیجان، دل به آب می زنند و با هر حرکتِ ناگهانی خویش صدایی در آب ایجاد می کنند .... شنیده ای؟ قُلُپ....قُلُپ....انگار که تو را نیز به شور و نشاط می خوانند ....از دریای بیکران به حوض آبی کوچک اما  مملو از آبی زلال بسنده کرده اند.

پایان پیله، آغاز پروانگی است زندگی کنیم...